پلی میالژی روماتیکا (Polymyalgia rheumatica)

پلی میالژی روماتیکا یک اختلال التهابی است که باعث درد و خشکی عضلات به خصوص در شانه ها می شود. علائم پلی میالژی روماتیکا معمولا به سرعت شروع شده و صبح ها شدیدتر است.
مطالعه‌ای روی بیماری آرتریت روماتوئید و سایر بیماری‌های خودایمنی در طول زندگی یک فرد نشان داده که دومین اختلال خودایمنی از نظر میزان شیوع، پلی میالژی روماتیکاست و خطر ابتلا به آن در طول زندگی در زنان 4/2 درصد و در مردان 7/1 درصد است. این بیماری بیشتر در افراد بالای 65 سال دیده می شود و به ندرت افراد زیر 50 سال را تحت تاثیر قرار می دهد.
پلی میالژی روماتیکا با اختلال التهابی دیگری به نام آرتریت سلول ژآنت در ارتباط است که علائمی چون سردرد، مشکلات بینایی، درد فک و حساسیت به لمس پوست سر دارد. ممکن است فردی هردو این بیماری ها را با هم داشته باشد.

تشخیص:


دلایل:

علت دقیق پلی میالژی روماتیکا نامشخص است. بنظر می رسد دو عامل در بروز این بیماری نقش داشته باشند:
  • ژنتیک
  • در معرض عوامل محیطی قرار گرفتن: موارد جدید پلی میالژی روماتیکا نشان می دهد که این بیماری تمایل به بروز در فصول خاص و در چرخه بودن دارد. بنابراین یک محرک محیطی مثل ویروس ممکن است در بروز آن نقش بازی کند. اما هنوز ویروس خاصی که علت پلی میالژی روماتیکا باشد شناخته نشده است.
 

آرتریت سلول ژآنت

پلی میالژی روماتیکا و بیماری دیگری بنام آرتریت سلول ژآنت شباهت های زیادی دارند. آرتریت سلول ژآنت باعث بروز التهاب در پوشش عروق بخصوص عروق گیجگاه می گردد. آرتریت سلول ژآنت باعث سردرد، درد فک، مشکلات بینایی و حساسیت پوست سر به لمس می شود. اگر درمان نشود ممکن است منجر به سکته مغزی یا کوری شود.
آرتریت سلول ژآنت و پلی میالژی روماتیکا ممکن است درواقع یک بیماری باشند اما با تظاهرات مختلف. تداخل دو بیماری مشخص است:
  • در حدود 20 درصد از مبتلایان به پلی میالژی روماتیکا علائم آرتریت سلول ژآنت را نیز دارند.
  • در حدود نیمی از مبتلایان به آرتریت سلول ژآنت ممکن است پلی میالژی روماتیکا نیز داشته باشند.

مراقبت:

در اغلب موارد، آسپیرین و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی در کنترل علائم خفیف بیماری موثرند، ولی به‌ندرت کفایت می‌کنند. درمان متداول شامل کورتیکواستروئید روزانه با دوز اندک است. بهبود کامل علائم معمولا بلافاصله مشاهده می‌شود. پردنیزون در دوز خوراکی 15 الی 20 میلی‌گرم یکبار در روز شروع شده و موجب بهبود قابل‌توجه علائم طی چند ساعت یا چند روز می‌شود. وضعیت پاسخ‌دهی به این درمان، می‌تواند ملاک تایید تشخیص قرار گیرد. به‌عنوان مرجع، طیف مجاز تجویز پردنیزون خوراکی در بزرگسالان، 5 میلی‌گرم در روز تا 60 میلی‌گرم در روز است که در یک تا 4 دوز منقسم-بسته به وضعیت درمان بیماری- تجویز می‌شود. پس از کنترل شدن علائم، دوز دارو را به آرامی هر 5 تا 7 روز یکبار کاهش می‌دهیم. دوز نگهدارنده دارو که براساس آن پردنیزون برای بیماری‌های مزمن نسخه می‌شود، 10 تا 20 میلی‌گرم خوراکی یکبار در روز یا 20 تا 40 میلی‌گرم خوراکی یک روز در میان است. اگر شک به آرتریت سلول ژیانت مطرح باشد، دوز کورتیکواستروئید باید بیشتر باشد؛ در شروع، دوز روزانه 40 تا 60 میلی‌گرم خوراکی نسخه می‌شود و به‌طور معمول، یک تا دو سال درمان لازم است. البته بعد از 2 الی 3 ماه، می‌توان دوز دارو را تیپر کرد. دستورالعمل جامعی برای تعدیل دوز پردنیزون در اختلالات کلیوی وجود ندارد و به نظر می‌رسد که نیازی به تعدیل دوز دارو نیست. عواملی که باید در این بیماران مانیتور شوند شامل فشارخون، وزن، گلوکز خون (قند خون 2 ساعته)، الکترولیت‌ها، فشار داخل چشم و عکس قفسه‌سینه است. در بیماران سالمند با سابقه زخم‌های گوارشی، کوتیکواستروئیدهای سیستمیک باید با احتیاط مصرف شوند؛ یعنی در کمترین دوز و در کوتاه‌ترین فاصله زمانی ممکن. اگر مصرف طولانی‌مدت کورتیکواستروئید لازم است، تراکم مغز استخوان، استراتژی‌های پیشگیری از شکستگی‌های استخوانی و شروع بیفسفونات‌ها برای پیشگیری از پوکی استخوان ضروری است. در گروه سالمندان، عوارض درازمدت مصرف کورتیکواستروئیدها نظیر دیابت و فشارخون بالا باید مانیتور شوند. در مورد حداکثر دوز مجاز برای پردنیزون، باید توجه داشت که دوز دارو کاملا براساس وضعیت بیمار تصمیم‌گیری می‌شود و بستگی به شدت بیماری و میزان پاسخ‌دهی بیمار دارد. مطالعات ایمنی دارو در شهر بوستون پیشنهاد کرده‌اند که عوارض روان‌پزشکی دارو وقتی که پردنیزون در دوزهای کمتر از 30 میلی‌گرم در روز تجویز شود، در کمتر از 1 درصد بیماران مشاهده می‌شود. در دوز 80 میلی‌گرم در روز، میزان بروز این علائم به 18 درصد در بیماران مصرف‌کننده می‌رسد. در برخی از بیماران که دوز پردنیزون آنها را نمی‌توان تیپر(به تدریج قطع کردن) نمود و بیماری در آنها به کرات عود می‌کند، اضافه کردن متوترکسات (10 تا 15 میلی‌گرم خوراکی یکبار در هفته، در صورت طبیعی بودن عملکرد کلیه) یا تجویز مهارکننده دیگری برای سیستم ایمنی-نظیر آزاتیوپورین- توصیه می‌شود.
منبع: 2016 ,US.Pharmacist

علائم:

علائم معمولا در هر دو طرف بدن بروز پیدا می کند و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
  • درد شانه ها (معمولا اولین علامت است)
  • درد گردن، بالای بازوها، باسن ها، لگن یا ران ها
  • خشکی نواحی تحت تاثیر بخصوص صبح ها یا پس از اینکه مدت طولانی غیرفعال بوده اید
  • دامنه حرکتی محدود شده در نواحی تحت تاثیر
  • درد یا خشکی در مچ دست، آرنج یا زانوها (کمتر شایع است)
ممکن است علائم زیر عمومی زیر نیز مشاهده شود:
  • تب خفیف
  • خستگی
  • حال بد عمومی
  • از دست دادن اشتها
  • کاهش وزن ناخواسته
  • افسردگی