اخبار و مقالات
داروهایی که ریه را بیمار می کنند

باید زمانی که متعاقب شروع درمان دارویی جدید، علائم و نشانههای جدیدی بروز میکند، به بیماریهای ریوی ناشی از دارو شک کنیم. بیماریهای ریوی ناشی از دارو میتوانند پارانشیم ریوی، پلور، مجاری تنفسی، عروق ریوی، مدیاستن و سیستم عصبی-عضلانی را که در کار تنفس دخیل است درگیر کنند. بیماریهای ریوی ناشی از دارو میتوانند با تظاهرات مختلفی بروز کند شامل پلورال افیوژن، لوپوس ناشی از دارو یا پنوموتوراکس. اثرات روی سیستم عروقی ریه میتواند به شکل هموراژی پولموناری، هموپتزی، وسکولیت ریوی، هماتوم یا هموراژی آلوئولار باشد. از نظر بالینی بیمارانی که بیماریهای ریوی ناشی از دارو را تجربه میکنند، میتوانند درد پلورتیک قفسهسینه در هنگام استراحت یا تنگینفس ناشی از فعالیت، سرفه، ویز ریوی و تب را نشان دهند. عوامل خطرساز ابتلا به بیماریهای ریوی ناشی از دارو را میتوان در 2 گروه طبقه بندی کرد:وابسته به دارو و وابسته به بیمار. عوامل خطرساز وابسته به دارو عبارتند از عوامل شیمیایی، فارماکولوژی و فارماکوکینتیک، میزان دوز تجویزی دارو، طول مدت درمان. دوز تجمعی دارو، اکسیژندرمانی و رادیوتراپی، همه اینها فرد تحتشیمیدرمانی را در معرض خطر ابتلا به بیماریهای ریوی ناشی از دارو قرار میدهند.
عوامل وابسته به بیمار نیز در تخمین خطر ابتلای فرد به بیماریهای ریوی ناشی از دارو باید درنظر گرفته شوند. بهویژه بیماران کمسن و سال یا بیماران سالمند، در معرض خطر ابتلا به بیماریهای ریوی ناشی از دارو هستند. مبتلایان به آرتریت روماتوئید، بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماریهای ریوی ناشی از دارو (نظیر بیماری بافت بینابینی ریوی) هستند. خطر ابتلا به بیماریهای ریوی ناشی از دارو بهویژه در مبتلایان به بیماری بافت بینابینی ریه افزایش مییابد و در صورت وجود بیماری ریوی قبلی، بیماریهای وابسته به وضعیت ایمنی بدن(آرتریت روماتوئید، لوپوس اریتماتوز سیستمیک)، بیماران دچار تضعیف سیستم ایمنی و در بیمارانی که دچار نارسایی کلیوی یا کبدی هستند این خطر باز هم بیشتر است. ژاپنیها و کرهایها وقتی که از فاکتور نکروزکننده تومور و متوترکسات استفاده میکنند، با خطر بالاتر ابتلا به بیماری ریوی و نیز میزان مرگ و میر بیشتر روبهرو هستند. 25درصد از بیماران کرهای مبتلا به آرتریت روماتوئید پس از گذشت کمتر از 10 ماه از درمان با یک داروی ضد فاکتور نکروزکننده تومور جان خود را از دست دادند(اکثرا بهدلیل بیماری بافت بینابینی ریه). گزارشی نیز در مورد خطر بالای مسمومیت ریوی کشنده به دنبال درمان با مهارکننده پروتئازوم با نام بورتزوماب در مبتلایان به مولتیپل میلوما وجود دارد.
بیش از 100 دارو میتوانند به طور ناخواسته روی ریهها اثر بگذارند. داروهایی که موجب واکنشهای ریوی کشنده میشوند عبارتند از داروهای قلبی-عروقی، داروهای سایتوتوکسیک و ضدمیکروبها.
پنومونیت و فیبروز
بیماری ریوی بیشحساسیتی
ادم پولموناری غیرکاردیوژنیک
برونکواسپاسم
عوارض غیرمعمول ریوی ناشی از مصرف داروها
واکنشهای ائوزینوفیلی همراه با ارتشاح ریوی میتواند به دنبال مصرف نیتروفورانتوئین، متوترکسات، سولفونامیدها، تتراسایکلین، کلرپروپاماید، فنیتوئین، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و ایمیپرامین رخ دهد. علائم آن عبارتند از تب، سرفه غیرپروداکتیو، تنگینفس و سیانوز.
داروها میتوانند از طریق تضعیف تنفسی یا بلاک عصبی-عضلانی موجب هایپرونتیلاسیون شوند. داروهایی نظیر الکل، نارکوتیکها، سداتیوها و هیپنوتیکها از آن جملهاند. آمینوگلیکوزیدها، کلیندامایسین، پلیمیکسین و بلوککنندههای عصبی-عضلانی، ممکن است موجب اختلال عملکرد عضلات تنفسی شوند.
نشانگان ریوی-کلیوی، معمولا پس از درمان طولانیمدت با پنیسیلامین رخ میدهد و به صورت تنگینفس پیشرونده با شروع حاد و سریع، هماچوری، هموپتزی و درد پلورتیک قفسهسینه بروز میکند.