اطلاعات بيماري

اگر نگوییم که در تمامی جمعیت انسان‌ها، می‌توان گفت در بیش از نیمی از همه آنها، منگوله‌های پوستی در مقطعی از زندگیشان وجود داشته است. اگرچه منگوله‌های پوستی عموماً یک عارضه اکتسابی به شمار می‌روند (یعنی از زمان تولد وجود ندارند، بلکه بعداً به وجود می‌آیند) و در هر کسی ممکن است ظاهر شوند، اما در اغلب افراد این زائده‌ها در دوران بزرگسالی ایجاد می‌شوند. در واقع در سنین میانسالی بیشترین میزان شیوع را دارند و معمولاً تا سن ۶۰ سالگی تعداد آنها بیشتر می‌شود. البته منگوله‌های پوستی ممکن است در کودکان و خردسالان هم به خصوص در زیر بازوها و اطراف گردن به وجود بیاید. منگوله‌های پوستی در افرادی که دچار اضافه وزن هستند، شایع‌تر است.
 

بالا رفتن مقدار هورمون‌ها، مانند آنچه که در زمان بارداری اتفاق می‌افتد، ممکن است باعث افزایش تشکیل منگوله‌های پوستی شود، به طوری که این منگوله‌ها در زنان باردار با فراوانی بیشتری دیده می‌شوند. منگوله‌های پوستی کاملاً بی‌ضرر هستند و هیچ نیازی به درمان ندارند، مگر آنکه برای فرد دردسر و زحمت ایجاد کنند. منگوله‌های پوستی که برای زنان باردار دردسرساز می‌شوند را می‌توان در همان دوران بارداری و یا بعد از زایمان به سادگی برداشت. این کار معمولاً توسط یک پزشک متخصص پوست انجام می‌شود.

هر چند که منگوله‌های پوستی به طور معمول ارتباطی با هیچ بیماری دیگری ندارند، اما به نظر می‌رسد که در دسته‌ای از افراد مبتلا به چاقی، علاوه بر تعداد زیادی منگوله‌های پوستی، یک عارضه پوستی دیگر به نام آکانتوزیس نیگریکانس هم به وجود می‌آید که باعث تیرگی و ضخیم شدن پوست گردن و زیر بغل می‌شود و فرد بیمار را مستعد ابتلاء به عوارض دیگری از جمله چربی و قند بالای خون نیز می‌نماید.

در پوست انسان ساختارهای زائده‌ای خاص دیگری هم به وجود می‌آید که از نظر ظاهری شبیه به منگوله‌های پوستی هستند، اما در واقع نیستند. گاهی از اوقات ممکن است زائده‌های حاصل از عارضه اکسسوری تراگوس (زائده‌های خوش‌خیمی که در اطراف غضروف جلوی لاله گوش ایجاد می‌شوند) و اکسسوری دیجیت (برجستگی‌های کوچک انگشت مانند در کنار دست) با منگوله‌های پوستی اشتباه گرفته شوند. با انجام آزمایش‌های پاتولوژیکی و نمونه‌برداری از بافت هر زائده گوشتی می‌توان نوع آن را اعم از اینکه منگوله پوستی یا عارضه دیگری باشد، تشخیص داد.
 

عوامل خطر ساز

زوائد گوشتی در موارد زیر شایع ترند:

• مبتلایان به چاقی و اضافه وزن: بخشی از آن به این دلیل است که پوست افراد چاق بیشتر روی هم می افتد، همچنین گاهی اوقات چاقی با هیپرانسولینمی و التهاب همراه است.

• بارداری: به علت تغییرات هورمونی، بارداری در ایجاد زائده گوشتی بیشتر از بقیه عوامل دخیل است.

• مبتلایان به دیابت

• مبتلایان به ویروس پاپیلومای انسانی کم خطر 6 و 11

• عدم تعادل استروئیدی: تغییرات در میزان استروژن و پروژسترون (هورمون های جنسی)

یک مطالعه روی 98 بیمار و 103 نفر گروه کنترل، نشان می دهد که افراد دارای زوائد گوشتی متعدد بیشتر در معرض خطر ابتلا به مقاومت انسولین قرار می گیرند، حتی زمانی که عوامل خطر ساز دیگر نیز در نظر گرفته شوند. این ارتباط بین زوائد گوشتی و مقاومت به انسولین در تحقیق دیگری نیز دیده شده است.
در این پژوهش مشخص شد که منگوله های پوستی با چاقی، دیس لیپیدمی (مثل کلسترول بالا)، فشار خون بالا و بالا رفتن میزان پروتئین واکنشی c با حساسیت بالا (علامت التهاب) در ارتباط است. نتیجه این تحقیق نشان می دهد که زائده های گوشتی یک نشانه بیرونی از افزایش احتمال ابتلا به آترواسکلروز و بیماری قلبی عروقی می باشد.
سازمان ملی سلامت امریکا اعلام می کند تقریبا 46 درصد از افراد، مبتلا به زوائد گوشتی هستند و حدود 59 درصد از جمعیت 70 سال به بالا نیز مبتلا به این عارضه می باشند.
به نظر می آید یک مولفه ژنتیکی در این عارضه دخیل باشد. افرادی که در اعضای نزدیک خانواده خود چنین عارضه ای دارند بیشتر در معرض ابتلا قرار می گیرند.
زوائد گوشتی ندرتا با بیماری های زیر نیز در ارتباطند:

• سندروم تخمدان پلی کیستیک

• سندروم برت هاگ دوب

سندروم برت هاگ دوب یک عارضه ژنتیکی نادر است که در آن فرد دچار تومور های پوستی می شود. این تومور ها به شکل فیبروفولیکولوم های متعدد، تریکودیسکوم و آکروکوردون ظاهر می شوند. بیماران مبتلا به این سندروم بیشتر در معرض کارسینوم (تومور های سرطانی) در کلیه و کولون هستند.

نکته بسیار مهمی که همواره باید در نظر داشته باشید، آن است که منگوله‌های پوستی در حالت عادی نیازی به درمان ندارند. در واقع اگر این زائده‌های گوشتی مزاحمتی برای شما ایجاد نمی‌کنند، تصمیم منطقی آن است که از درمان آن صرف نظر کنید. اما اگر این منگوله‌های پوستی برای شما دردسرساز شده است، چند روش درمانی خانگی و پزشکی وجود دارد که می‌توانید برای درمان آنها استفاده کنید:
 

• بیخ ساقه باریک منگوله پوستی را با یک تکه نخ دندان یا نخ معمولی محکم ببندید.

• منگوله پوستی را با نیتروژن مایع منجمد کنید.

• منگوله پوستی را با درفش الکتریکی یا دستگاه الکترودسیکیشن بسوزانید.

• منگوله پوستی را با استفاده از بی‌حسی یا بدون آن، با تیغ ببرید.

برای برداشتن منگوله‌های پوستی، چندین روش مؤثر وجود دارند که از آن جمله می‌توان به بریدن منگوله با تیغ، منجمد کردن (با استفاده از نیتروژن مایع) و سوزاندن آن (با استفاده از درفش الکتریکی پزشکی که در مطب پزشک انجام می‌شود) اشاره کرد.

معمولاً منگوله‌های کوچک را می‌توان بدون استفاده از بی‌حسی از پوست جدا کرد، در حالی که قبل از برداشتن زائده‌های بزرگ‌تر ممکن است لازم باشد که از بی‌حسی موضعی (لیدوکائین تزریقی) استفاده شود. برای قسمت‌هایی از پوست که تعداد زیادی منگوله پوستی در آن وجود دارد، بهتر است قبل از عمل از یک کرم بی‌حسی موضعی (کرم بتاکائین LMX 5%) استفاده شود.

پزشکان متخصص پوست، پزشکان خانواده و پزشکان متخصص داخلی می‌توانند منگوله‌های پوستی را درمان کنند. در بعضی از موارد برای برداشتن زائده‌هایی که خیلی نزدیک به پلک‌ها باشند، لازم است که این کار توسط یک پزشک متخصص چشم انجام شود.

برای درمان منگوله‌های پوستی چند روش خانگی و خود درمانی هم وجود دارد که از آن جمله بستن بیخ ساقه منگوله پوستی با یک تکه نخ معمولی یا نخ دندان است تا بعد از چند روز این زائده از پوست جدا شده و بیفتد.

مزیتی که بریدن منگوله پوستی با تیغ دارد، آن است که این زائده بلافاصله برداشته می‌شود و نتایج آن هم به صورت دائمی خواهد بود. اما عیب استفاده از تیغ یا عمل‌های جراحی جزئی برای برداشتن منگوله‌های پوستی آن است که با کمی خونریزی همراه خواهد بود.

منجمد کردن یا سوزاندن منگوله‌های پوستی هم بعضی خطرات احتمالی از قبیل تغییر رنگ موقت پوست، نیاز به تکرار درمان و ناتوانی در حذف زائده به طور کامل را به دنبال دارد.

هیچ گونه شواهد علمی برای اینکه بریدن منگوله‌های پوستی سبب زیادتر شدن تعداد آنها خواهد شد، وجود ندارد. با این حال، افرادی وجود دارند که ممکن است بیشتر از دیگران در معرض ابتلاء به منگوله‌های پوستی باشند و هرزگاهی چند زائده جدید در بدن آنها به وجود بیاید. حتی بعضی از بیماران نیاز دارند که به صورت دوره‌ای یعنی هر سال یا هر ۴ سال یک بار برای درمان و حذف منگوله‌های پوستی خود اقدام کنند.
 

آیا کرم‌های مخصوصی برای رفع منگوله‌های پوستی وجود دارد؟

در حال حاضر هیچ نوع کرمی که کارایی آن در رفع منگوله‌های پوستی از نظر پزشکی به اثبات رسیده باشد، وجود ندارد. منگوله‌های پوستی معمولاً با استفاده از روش‌های فیزیکی مانند بریدن با تیغ یا بستن بیخ آن با نخ دندان برداشته می‌شوند، بنابراین استفاده از محصولات تأیید نشده‌ای مانند درماسیل، کرم‌های رفع کننده زگیل، روغن درخت چای، لاک و برق ناخن، خمیر دندان و یا کرم‌های موبر مانند نیت یا نیر، برای رفع منگوله‌های پوستی به هیچ وجه توصیه نمی‌شود. حتی استفاده آزمایشی از این کرم‌های تأیید نشده هم می‌تواند باعث بروز حساسیت پوستی و عوارض جانبی احتمالی گردد.